فلسفۀ بازی:
۱. کودک نیاز به حرکت و جنبش دارد و بازی بخش مهمی از این نیاز است.
۲. هر کودکی برای رشد ذهنی و اجتماعی خود نیازمند اندیشه و تفکر است و بازی خمیر مایهٔ این تفکر و اندیشه است.
کودک بالقوه خیلی از ویژگی ها را دارد. او یک رم ذهنی خالی دارد که باید متناسب با نیاز هایش پر شود.
کودک وقتی به دنیا می آید اصلا قدرت تحلیل مسائل را ندارد٬ او متناسب با سن رشد می کند. بچه ها خمیر مایهٔ تفکر و اندیشه را در بازی دارند.
۳. آمادگی جسمی و روحی برای مقابله با مشکلات بخشی از فلسفه بازی کودکان است.
۴. کشف دنیای اطراف که کودک حس کنجکاوی خود را ارضا می کند.
۵. بازی کمک می کند که مسؤلیت های اقتصادی و اجتماعی را بچه ها در آینده بهتر به دوش بکشند.
۶. کودک با بازی کردن موقعیتی به دست می آورد تا اعتقادات٬ احساسات و مشکلات خود را پیدا کند و مهارت های زندگی را یاد بگیرد.
رابرت وایت میگوید؛ ساعات زیادی را که کودکان صرف بازی می کنند نمی توان به هیچ وجه تلف شده تلقی کرد٬ بازی ممکن است شادی بخش باشد ولی در دوران کودکی یک کار جدی است.
نقش بازی در رشد اجتماعی:
۱. بازی موجب ارتباط کودک با محیط بیرون می شود و دنیای اجتماعی او را گسترش می دهد.
۲. بازی موجب شکوفایی استعداد های نهفته و بروز خلاقیت می شود و یکی از این استعدادها٬ هوش اجتماعی است.
۳. بازی همکاری٬ همیاری و مشارکت کودک توسعه می دهد.
۴. کودک در بازی با رعایت اصول و مقررات آشنا می شوند.
۵. کودک در بازی، همانند سازی با بزرگسالان را می آموزند.
۶. کودک در بازی با مفهوم سلسله مراتب آشنا شده و آن را رعایت می کنند.
۷. کودکان رقابت را می آموزند و شکست را به طور واقعی تجربه می کنند.
۸. کودک در بازی قدرت ابراز وجود پیدا می کنند و از ترس٬ کم رویی و خجالت بیهوده رها می شوند.
۹. کودک حمایت از افراد ضعیف را در بازی می آموزند.
نقش بازی در رشد عاطفی کودک:
۱. بازی نیاز به برتری جویی را ارضاء می کند.
(ویژگی خود مداری در بازی ارضاء می شود٬ زیرا در محیطی قرار می گیرند که مثلا دلشان می خواهد مادر شوند٬ مادر می شوند و بازی می کنند.)
۲. بازی موجب ابراز احساسات٬ عواطف٬ ترس ها ٬ تردید ها٬ مهر ومحبت٬ خشم وکینه و نگرانی ها می شود.
۳. بازی تمایل به جنگجویی و ستیزه گیری را کم می کند.
۴. بازی برون نگری (متعادل) کودک را افزایش می دهد.
تیپ شخصیتی افراد به دو قسمت درون گرا و برون گرا تقسیم می شود.
درون گرا؛ اگر مشکلی برایش پیش آید٬ نمی تواند با کسی مطرح کند لذا آسیب می خورد. هم به خود و هم به دیگران آسیب وارد می کند.
برون گرا؛ کنترل احساسات ندارند و هیجانات بالایی دارند. وقتی هیجان بالا می رود٬ عقلانیت پایین می آید.
در اینجا نیز شخص هم به خود و هم به دیگران آسیب وارد می کند.
نقش بازی در رشد جسمی کودک:
۱. بازی موجب رشد هماهنگ دستگاهها و اعضای مختلف بدن می شود. مثل گرفتن توپ در هوا یا پریدن از جوی آب.
۲. بازی باعث تقویت حواس کودک می شود.
(کتاب های لمسی آمده که مثلا بدن حیوانات را طراحی می کنند و بچه ها با لمس آن ها می فهمند که بدن شیر چگونه است.)
۳. بازی نیرو و انرژی بدن را به بهترین شکل مصرف می کند و کودک به سمت شرارت نمی رود.
۴. کودک در بازی به توانمندی های فکری و بدنی خود آگاهی پیدا می کند.
نقش بازی در رشد ذهنی کودکان:
۱. بازی در یاد گیری زبان نقش بسزایی دارد. خزانه واژگان٬ ارتباط کلامی٬ چینش کلمات و...
۲. بازی در رشد هوشی کودک بسیار موثر است.
هوش: قدرت حل مسأله برای سازگاری با محیط است.
چرا بازی٬ هوش بچه ها را زیاد می کند؟
هوش تا ۵ سالگی رشد زیادی می کند. هوش به ژنتیک و محیط بستگی دارد.
